Zablokowane Recenzja gry POSTAL2 - zabawa dla całej rodziny..?

[Nikt1]

 

 

Uwaga! Tekst może zawierać śladowe ilości drastycznych i brutalnych opisów, więc jeśli masz słabe nerwy, albo czujesz takimi tematami obrzydzenie, to nie polecam dalszej lektury!

 

 

WPROWADZENIE

 

Postal 2 to gra, którą bez wątpienia można nazwać kultową, przynajmniej w pewnych kręgach.
Za produkcję odpowiada studio Running with Scissors. Na rynek światowy trafiła 14 kwietnia 2003 roku, ale w Polsce pojawiła się dopiero miesiąc później. Nie możemy jednak narzekać, że zostaliśmy potraktowani po macoszemu, bo dzięki polskiemu wydawcy — Licomp Empirical Multimedia — gra w naszym kraju doczekała się pełnej polskiej lokalizacji językowej i to takiej, która do dzisiaj stoi na przyzwoitym poziomie. Liczba „2” w tytule nie znalazła się przypadkowo – jest to pełnoprawna kontynuacja jednej z najbardziej kontrowersyjnych gier ubiegłego wieku. Historia jedynki to jednak całkiem odrębny temat, a wspólny jest tylko główny bohater, więc w „dwójkę” możemy zagrać bez znajomości pierwowzoru.

 

Czas kupić mleko, czyli ROZGRYWKA i… FABUŁA?

 

Nasza przygoda zaczyna się od jasno przedstawionych faktów. Musimy kupić mleko, odebrać czek z pracy i wymienić go w banku na gotówkę. Co może pójść nie tak, prawda? No cóż… ta gra udowadnia, że wiele. Już od samego początku jesteśmy rzuceni w półotwarty świat, który możemy zwiedzać do woli – chociaż z pewnymi ograniczeniami. Otóż „świat” jako taki jest podzielony na parę większych, zamkniętych w swojej strukturze dzielnic, a dostęp do kolejnych odblokowujemy w następnych dniach tygodnia (gra trwa od poniedziałku do piątku, nie licząc dodatku Apocalypse Weekend). Przemieszczamy się między nimi – głównie – tunelami, po których przejściu wita nas ekran ładowania nowej lokacji. Da się to zrozumieć, jako że gra jest z 2003 roku i trzeba przyznać, że twórcy wykonali ten aspekt całkiem dobrze jak na swoje czasy. Każdy z pięciu dni opiera się na tych samych założeniach, jednak wszystkie w jakimś stopniu się od siebie różnią. No ale wracając do naszych zadań — w pierwszym dniu otrzymujemy tylko trzy zadania do odhaczenia na mieście, jednak sposobów, w jaki możemy je wykonać, jest nieco więcej. Nie chcę psuć zabawy z odkrywania, jeśli ktoś jeszcze nie grał, więc podam tylko jeden przykład. Załóżmy, że odebraliśmy już czek i chcemy odzyskać nasze pieniądze z banku. Możemy albo czekać w kilometrowej kolejce do okienka, albo okazać niecierpliwość samemu idąc po swoje, prosto do skarbca. Po drodze oczywiście rozwalając kopniakami wszystkie bankomaty, bo dodatkowa gotówka zawsze się przyda. Po przywłaszczeniu swojej „należności” uruchamia się alarm. Kolejny wybór… Możemy albo przebić się przez tabuny policji i wyjść głównym wejściem, albo poszperać po zakamarkach i uciec ukrytym za regałem z książkami przejściem do kanałów. A to tylko jedno z wielu zadań, które Postal 2 pozwala nam wykonać po swojemu. Można przyczepiać się, że w końcu możliwość wykonania zadania na parę sposobów w dzisiejszych grach jest czymś normalnym, ale nie mogę się z tym w stu procentach zgodzić. Dzisiejsze gry zwykle przestawiają nam parę podobnych do siebie metod na osiągnięcie jednego niezmiennego rezultatu.

 

Odcinanie głów, nasadzanie kotów na lufę broni, sikanie po zwłokach… jednym słowem KONTROWERSJA

 

Gra słynie ze swojej otwartości, szczególnie jeśli mówimy o sposobach na brutalne mordowanie i temu pochodne. Mamy w końcu możliwość wejścia na dyskotekę pełną ludzi, polania ich benzyną i rzucenia w nich zapałką. A potem przykładowo, sikania po nich, żeby ugasić ich palące się ciała.

W tym wypadku nie będę się rozpisywał ani też dawał kolejnych przykładów, ale przyznam się bez bicia – grałem w tą grę pierwszy raz, mając na karku zaledwie 10 lat – i nie zrobiła ze mnie psychopaty (z tego, co mi wiadomo). Ba, jako dzieciak bardzo dobrze się przy niej bawiłem. Nie tylko z wyżej przedstawionych powodów, ale również z uwagi na to, jak kochałem gry, dające mi poczucie swobody. Do dziś nie mogę zrozumieć, dlaczego niektóre „serwisy growe” zaniżyły ocenę tej produkcji. Ze względu na to, jak drastycznie przedstawia niektóre delikatne tematy (takie jak wiara, seksualność itd.)? Właściwie całego „Postala” można ukończyć, bez zabijania kogokolwiek (chociaż może być to miejscami bardzo trudne).

 

„Podpiszesz to ty, czy pozostali przy życiu członkowie twojej rodziny?”, a więc POLSKI DUBBING

 

Polska wersja głosowa jest jednym słowem - świetna. Być może dla osób niezaznajomionych z grą może brzmieć trochę śmiesznie, albo nawet żenująco, ale o to chodzi! Aktorzy głosowi odrobili swoją pracę domową i tchnęli w mieszkańców miasteczka Paradise życie. Szczególnie Krzysztof Grębski który podkłada głos pod głównego bohatera – Kolesia. Jego teksty i emocje jakie w nie przelewa, dodają tej grze czegoś co trudno ubrać w słowa. Głos aktora i ta postać tworzą nierozerwalną jedność, więc stwierdzenie że Koleś bez Grębskiego traci na wyrazistości, nie jest ani trochę przesadzone.

 

 

PLUSY

+ Swoboda, otwartość, wolność!

+ Niepodrabialny klimat miasteczka Paradise.

+ Polska wersja językowa.

+ Jechanie po bandzie, świetny „niepoprawny politycznie” humor.

 

MINUSY

- Strzelanie nie daje frajdy, a to ciągle FPS.

- Niektóre dni są widocznie ciekawsze i bardziej rozbudowane od innych.

- Etapy ucieczki (kościół, las itd.)

 

Nie uwzględniłem grafiki, bo to gra sprzed prawie dwóch dekad i niestety, technologia poszła mocno do przodu, więc pod tym względem gra zdążyła się już trochę zestarzeć.

 

Końcowa ocena: 7,5/10

 

Zalecane wymagania systemowe:

Procesor: Pentium III 1.2 GHz

RAM: 384 MB

Karta graficzna: 64 MB akcelerator 3D (GeForce 3 lub lepszy)

Miejsce na dysku: 3 GB HDD

 

Gdzie kupić?

Steam: https://store.steampowered.com/app/223470/POSTAL_2/

GoG: https://www.gog.com/pl/game/postal_2

 

Link do spolszczenia: https://forum.postalsite.info/postal-2-complete-steam-pe-ne-spolszczenie-by-szatan-t6283.html

 

[drenn]

Świetne, lekko humorystyczne podejście do tematu. Ogólnie rzecz ujmując, opisane równie nieszaloblonowo jak sama gra.

[polkes]

Oj pamiętam jak grałem w postala. Nie wiem ile lat minęło.
"Jestem grzesznikiem po byku" i inne teksty pamiętam dalej  

[radkovsky]

Wspaniała gra. Kocham do niej wracać. Najlepiej kiedy wracasz do domu w nie najlepszym nastroju i musisz na kimś odreagować, więc odpalasz postala i gonisz z łopatą albo paralizatorem przypadkowych ludzi.