ilovehotmilfs:3

niee!! bako

niee, ale teraz na pewno będzie zuza

Otóż nie Bako

ZIMNYM OCZYWIŚCIE I NIE MA DYSKUSJI!!

Najlepszy Administrator Forum (od Moderator wzwyż): @ White Legend Najlepszy UBTeam: @ unnamed. Najlepszy Właściciel serwera: @ snuffy Najlepszy Opiekun Serwera: @ Natalciaa:*** Najlepszy Multi Admin: Najlepszy Admin serwera: @ zek Najlepszy Redaktor: @ Zuzaa Najlepszy Typer: @ ^Yoshi^ Największy no-life: @ White Legend Najbardziej denerwująca osoba: Najbardziej zaangażowana osoba: @ moose` Najmniej doceniana osoba: @ vivor Najbardziej kreatywna osoba: @ serrrnik Najbardziej wpływowa osoba: @ RumcajsJumper Najbardziej pomocna osoba: @ moose` Najbardziej lubiana osoba: @ TheProShizer Największy kapuś: @ BakoMister Najbardziej kulturalna osoba: @ White Legend Najbardziej zadufana w sobie osoba: Najsurowszy admin serwera: @ kanapkowy Największy tryhard: @Kimono Osoba potrzebująca najwięcej uwagi: @ noonoo Największy uparciuch: @ cutekinia Najbardziej zaskakujący Użytkownik (pozytywnie): @ Lotencjusz Najzabawniejszy użytkownik: @ vivor Najlepszy avatar: @ Laureanka Największa maruda: Gwiazda sieci: @ RumcajsJumper Największy leniuch: Mistrz riposty: Największy lizus: @ cutekinia Postrach sieci: @ WIKARY Najładniejsza dziewczyna: @ cutekinia Najprzystojniejszy chłopak: @ psia dupa Największy podrywacz: @ psia dupa Cheater miesiąca: @Kimono *NOWA* Największy zboczuch: @ psia dupa *NOWA* Największy odlep: *NOWA* Największy recydywista:

żadną, bo niektóre rzeczy i tak bym sobie uświadomiła po czasie, bez rad

Cześć! W artykule są poruszane kwestie, które dla osób ze słabą kondycją psychiczną albo po traumatycznych, podobnych przejściach, mogą być bardzo dołujące i nieprzyjemne. Jeśli więc nie czujesz się na siłach czytać o takich rzeczach, odpuść sobie ten artykuł. Temat nie przedstawia pełnego opisu stosowania lingwistyki kryminalnej a propos listów samobójczych, jest to tylko jedynie muśnięcie tego motywu. Artykuł jest napisany w celach edukacyjnych, nie używajcie informacji stąd do jakiś niecnych czynów. (Nie żebym myślała, że ktoś z was chce kogoś zabić i napisać za niego list pożegnalny). Miłego czytania! Moje zdziwienie było naprawdę bardzo wielkie kiedy uświadomiono mi, że główny bohater serialu You, Joe Goldberg, powinien być już dawno w serialowym więzieniu, ponieważ nikt by się nie nabrał na jego upozorowane samobójstwa swoich ofiar. A tak na serio, szacuje się, że około 5% ludzi, którzy popełniają samobójstwo zostawiają swoje listy samobójcze. Jednak czy jest to na tyle grupa reprezentatywna aby móc wyciągać jakiekolwiek wnioski nt. całej grupy osób, które popełniają samobójstwo? Dodatkowo listy samobójcze nie dają nam realnych informacji oraz przyczyn podjęcia takiego zachowania. To dlatego, ponieważ udowodniono, że osoba, która pisze taki list jest w takim stanie, że nie jest w stanie ocenić realnych czynników, które ją do tego doprowadziły. Problem z badaniem takich listów jest taki, że z oczywistych względów możemy badać tylko listy, które udało nam się ujawnić. Jednak często zdarza się, że rodzina i bliscy osoby, która taki list napisała, ukrywają go lub wręcz usuwają. Powodem takich działań może być ostatnia wola autora listu, który prosił aby nie przekazywać listu w ręce policji albo zatytułował go do jednego, szczególnego adresata, który jako jedyny ma mieć wgląd do treści listu. Lingwistyka kryminalistyczna zajmuje się badaniem listów prawdziwych, fałszywych (podrobionych) jak i symulowanych. Co najważniejsze, między tymi 3 rodzajami listów samobójczych są wyraźne różnice językowe. Listy pożegnalne powstają w specyficznym kontekście, gdzie warunki pisania mają istotny wpływ na jakość tekstu. Sytuacja emocjonalna, czas, miejsce czy nawet wpływ substancji psychoaktywnych są istotnymi czynnikami. Co potwierdzają zapisy: – „Przepraszam za błedy i pismo / lecz nie moge się opanować pisząc ten list. / Ręce mi drżą ze zgryzoty.”; – „Przepraszam za Pismo.”; – „Sorka za ortografię i pismo, ale nieco zdenerwowany jestem, gdy to piszę:”; – „Napewno piszę trochę nieładnie bo to przecież przed wielką tragedią na którą ja chcę się odważyć.”; – „PRZEPRASZAM ZA BAZGROŁY ALE / BARDZO TRUDNO JEST PISAĆ NA KOLANIE”; – „zasypiam robi mi się słabo to nie / moje pismo niewiem czy odlatuję.” Autorzy często wyrażają trudności związane z emocjami, co jest widoczne w błędach i poprawkach w tekście. Często podkreślają, że piszą w trudnych okolicznościach, co wpływa na czytelność. Poprawki w tekście, podobne do autokorekty w mowie, są wprowadzane przez autora w trakcie pisania lub podczas ponownego czytania. Monitorowanie mowy w materiałach korpusowych obejmuje poprawki literowe, skreślenia i dodatki między słowami. Czytelność tekstu jest określana za pomocą znaczników w trakcie transkrypcji, a nieczytelność zazwyczaj wynika z niewyraźnego pisma lub specyficznych okoliczności pisania, takich jak alkohol czy ból. Warto zauważyć, że nieczytelność i błędy graficzne w pisanych listach są często poza kontrolą autora, wynikające z sytuacji życiowych czy emocji. Te elementy wpływają na odbiór dokumentu, a analiza stopnia czytelności pozwala zrozumieć wpływy różnych czynników, takich jak metoda samobójstwa, alkohol czy wybór podłoża. Na czym więc lingwistycy kryminalistyczni skupiają swoja uwagę intepretując listy pożegnalne? Wyróżnienia graficzne Listy pożegnalne często zawierają liczne elementy graficzne, takie jak zwielokrotnione znaki interpunkcyjne oraz stosowanie wytłuszczeń, kapitalików i kursywy. Analiza danych korpusowych ukazuje istotną cechę prawdziwych listów pożegnalnych: obecność wyróżnień graficznych, która stanowi 36,97% ogólnej liczby cech, przy czym w listach symulowanych wynosi to tylko 13,92%, a w sfałszowanych 11,11%. Podobne różnice zachodzą w przypadku wykorzystania rysunków, które pojawiają się jedynie w autentycznych listach. Warto zauważyć, że te cechy graficzne są istotne dla identyfikacji autora, a ich różne formy i kombinacje charakteryzują charakter pisma. Analiza zebranych tekstów pokazuje, że autorzy, wprowadzając określony sposób wyróżniania graficznego, konsekwentnie go używają, trzymając się jednego środka lub łącząc go w powtarzalne grupy, np (wykrzyknik, wytłuszczenie, podkreślenie) Wyróżnienia w części zasadniczej tekstu List pożegnalny, będący osobistym dokumentem, wykorzystuje środki komunikacji bliskie mowie w celu przekazywania treści. Akcentuje i wyróżnia pewne elementy wypowiedzi, co w mowie osiągane jest poprzez akcent zdaniowy, prozodyczne środki (pauzy, głośność, tempo, modulacja głosu) oraz niewerbalne elementy (gesty, mimika). W tekście pisemnym, takim jak list pożegnalny, środki te zastępowane są wzmocnieniami leksykalnymi, szykiem zdania, środkami graficznymi oraz interpunkcją emocjonalną. Do graficznych sposobów wyróżniania tekstu w listach pożegnalnych należą m.in. użycie drukowanych liter, wytłuszczenia, podkreślenia jednokrotne i wielokrotne, oraz zwiększenie rozmiaru pisma. Często te środki są wzmacniane poprzez ich łączenie oraz zastosowanie interpunkcji, co nadaje wyrazistego charakteru w zapisie, na przykład poprzez kumulację środków, np. ZAWSZE!!! Wyróżnienia w ramie tekstu List pożegnalny, jako zapisany tekst, wymaga od autorów zaznaczenia początku i końca treści. Dzięki środkom graficznym nadawcy oddzielają ramę tekstu, gdzie z jednej strony umieszczają datę, tytuł czy nagłówek (ryc. 3), a z drugiej formułę kończącą, podpis (ryc. 4) czy postscriptum. Te elementy na początku i na końcu tekstu zawierają kluczowe informacje dla odbiorcy listu. Nawet bez czytania całości można dowiedzieć się, do kogo skierowane jest pismo i kto jest jego autorem. W końcowej części tekstu mogą się również pojawić powtórzenia informacji uznawanych przez nadawcę za kluczowe. Substancja graficzna pisma – porównanie między korpusami Najwięcej różnic związanych z aspektem graficznym pisma występuje między korpusem listów prawdziwych a korpusem listów sfałszowanych. W przypadku listów prawdziwych w PKLP można zauważyć więcej błędów graficznych, fragmentów nieczytelnych oraz akapitów dodanych poza tekstem głównym i wstawek. Natomiast w SLF przeważają skreślenia oraz korekty autorskie. Większa liczba poprawek w sfałszowanych listach wynika prawdopodobnie z intensywniejszej koncentracji na procesie pisania oraz konieczności konstruowania treści, której celem jest odbicie sytuacji rzeczywistej nadawcy. W listach sfałszowanych zapisy nieczytelne są mniej liczne, co sugeruje, że autorom bardziej zależało na przekazaniu klarownej informacji odbiorcy, niż na indywidualnych cechach pisma. Warto zauważyć, że osoby fałszujące w badaniach ankietowych rzadko starają się naśladować pismo rzeczywistego nadawcy, unikając prób naśladowania jego cech, takich jak wiek czy płeć. Typy błędów, na które zwracają uwagę lingwistycy kryminalni w interpretacjach listów pożegnalnych Wydzielanie jednostek tekstu Dzięki zdolności słuchu fonematycznego, mówiący jest w stanie wyróżnić wyrazy z potoku mowy, które następnie zapisuje. Piszący, kierując się zasadą fonetyczną, odzwierciedla sposób mówienia w ortografii. W listach pożegnalnych często zdarza się łączenie zarówno proklityków, jak i enklityków, które zyskują jednolity akcent, oraz proklityków, wskutek zetknięcia się z akcentem. Przykłady to: zemną, domnie, dlamnie, namnie, nawas, wnas, owas, znim, odemnie, bezemnie, przedemną, aja, apoza, nieda, niema, niedaj, nieznam, niepłać, niemogę, niewiem, niechcę, niewytrzymałem, nieukładało, niemówiłem, nienapisałem, wogóle, napewno. Stosunkowo rzadkim błędem, ale dzięki temu bardziej charakterystycznym, jest rozdzielanie wyrazów w miejscu złożenia, np. niepełno sprawny, jakiego kol wiek Wielkie litery Niestety, niektórzy autorzy listów pożegnalnych nie stosują w ogóle znaków interpunkcyjnych, co może być uwarunkowane kompetencją językową, ale w analizowanych tekstach także stanem emocjonalnym piszącego. Czasami mimo braku kropki na końcu wypowiedzenia kolejne zdanie rozpoczyna się jednak wielką literą, ale bywa i tak, że w tekście nie ma żadnych śladów granic poszczególnych wypowiedzeń. Taki sposób zapisu może być jedynie skomentowany w ogólnej ocenie listu. Nie zawsze nawet możliwe jest bowiem wskazanie wszystkich miejsc rozpoczęcia wypowiedzi, w których powinny pojawić się wielkie litery, czyli nie da się też w prosty sposób ustalić liczby tego typu błędów. W materiale korpusowym można zauważyć kilka stosowanych przez autorów możliwości: – piszący w ogóle nie stosuje wielkich liter ze względów uczuciowych i grzecznościowych w wyrazach nazywających odbiorców; – wielkie litery pojawiają się tylko na początku niektórych wyrazów, np. Ty, Ciebie, Tobie – ale – was, wami; mama, wnuki, ale Zięciowie, Żona; – wielkie litery pojawiają się w wyrazach określających osoby w ramie tekstu, np. w formule powitalnej, formule finalnej, a w tekście te same wyrazy zapisywane są małymi literami; – wielkie i małe litery stosowane są sporadycznie na początku zaimków, przymiotników i rzeczowników odnoszących się do odbiorcy i jego bliskich. Ponadto w listach zwraca się uwagę na: - błędy ortograficzne, - zapis samogłosek ustnych (kochom, mioł), - zapis j, ji (mojim, mojm, niczyjimi), - zapis miękkości (zile, dzieći), - literówki - i wiele, wiele innych błędów, których wam oszczędzę. Podsumowując, o stopniu poprawności pisowni w analizowanych korpusach świadczy ilość koniecznych interwencji edytorskich. Listy symulowane (SLS) wykazują najmniejszą liczbę korekt (43,04%), nieco więcej jest w przypadku list sfałszowanych (50,43%), natomiast najwięcej interwencji edytorskich wymagały listy prawdziwe (79,80%), pisane w trudnych sytuacjach emocjonalnych przez osoby o niższym poziomie wykształcenia. Widoczne są znaczące różnice w poprawności pisowni między korpusem listów prawdziwych a listów symulowanych, co jest wynikiem różnic w poziomie wykształcenia autorów. Pomimo podobnego poziomu wykształcenia autorów listów sfałszowanych i symulowanych, listy sfałszowane wymagają więcej interwencji edytorskich. Może to sugerować, że różnice między subkorpusami wynikają raczej z prób fałszowania w jednym zbiorze tekstów niż z różnic w kompetencjach językowych nadawców. Nie można zapomnieć również o skreśleniach i poprawkach w listach pożegnalnych. Skreślenia, które wystąpiły w korpusie listów prawdziwych 264 razy (co stanowi 19,55% dokumentów), mimo że są wyraźnym śladem graficznym, to bardziej zbliżają listy pożegnalne do tekstów mówionych niż do pisanych. Ich obecność jest bowiem spowodowana najczęściej zmianą toku myślenia, która przejawia się np. w zmianie decyzji co do użycia kolejnego wyrazu, lub też przypominającym sytuację mówienia falstartem. Korekta autorska oznaczana jest w korpusie nie pod względem sposobu jej wprowadzania, ale liczby poprawek. Odchylenia te wystąpiły w korpusie listów prawdziwych 642 razy w 235 dokumentach u 235 autorów (48,5%). Odzwierciedlają one przede wszystkim proces pisania, ale ich liczba w poszczególnych tekstach może też świadczyć o wysiłku, jaki sprawia nadawcy korzystanie z pisma. Niektórym skreśleniom towarzyszą dopiski autora w formie nadpisania, wprowadzające do tekstu nowy element, który zastępuje to, co zostało wykreślone. Ważną i kluczową kwestią w analizowaniu listów samobójczych jest również interpunkcja emocjonalna. Wielokropek, który obejmuje od dwóch do kilkunastu kropek (czasami przechodząc w wykropkowanie), pełni funkcje nie tylko prozodyczne, zaznaczając się szczególnie, gdy umieszczony jest na końcu wypowiedzenia, ale także oddaje nastrój piszącego, choć trudno precyzyjnie przypisać mu konkretne emocje. W związku z tym, wielokropek często kojarzy się z rozczarowaniem, ironią, komizmem, stylistycznym zgrzytem lub ogólnie - ekspresją negatywną, szczególnie wyrażając żal. W kontekście tworzenia listu pożegnalnego, wielokropek wyraźnie kojarzy się ze smutkiem, rozczarowaniem, żalem lub bezradnością, co często podkreśla kontekst leksykalny w tekście. Przykłady takiego użycia wielokropka można znaleźć, gdy powtarza się on wielokrotnie w jednym tekście, stanowi jedyny znak interpunkcyjny lub zajmuje pozycje nie zawsze zależne od struktury zdania. Spośród innych znaków interpunkcyjnych mających funkcję emocjonalno-stylistyczną, należy wymienić użycie pytajnika. W pytaniach retorycznych pełni on rolę bardziej znaku emocji niż konturu prozodycznego wypowiedzenia, gdyż zakłada się, że pod pozornym pytaniem kryje się stwierdzenie z zaprzeczeniem. Na przykład, pytanie retoryczne "Jedna robota, druga, następna / i co mi los daje w zamian?" można zinterpretować jako 'i nic mi los nie daje w zamian'. W miejscach, gdzie pytajnik nie jest używany jako znak zapytania, sygnalizuje inne aspekty, takie jak oburzenie, absurdalność treści czy niepewność. Przykłady obejmują wyrażenia oburzenia, jak w zdaniu "nie byłem Ci wrogiem, lecz jesteś przemądrzałą GUWNIARĄ, która lubi dobrze się bawić, w dodatku czyimiś uczuciami?" czy też absurdalności treści, jak w zdaniu "wiem, że cierpiałeś, nie wiem dlaczego to robiłem, byłem głupi przez proszom????". Pytajnik może także sygnalizować niepewność, jak w przypadku wyrażenia "podpis – Twój??". Zwykle wykrzyknik towarzyszy aktom mowy o pozytywnym lub neutralnym wydźwięku emocjonalnym, zdobiąc wyrażenia miłości (np.: "Kocham Cię!"; "Mamo, kocham Cię!"), instrukcje (np.: "Sprzedaj!!! – Zabezpiecz się"; "Na koniec załatw orkiestrę!"), przeprosiny, podziękowania, pożegnania (np.: "Mamo, Tato -----! Przepraszam!"; "Wybacz!"; "Dzięki!"; "Żegnajcie!") oraz wyznania (np.: "Jest mi tak bardzo ciężko!"; "Nie potrafię dalej tak żyć!"). Akty negatywne zakończone wykrzyknikiem są stosunkowo rzadkie (np.: "Nie nawidzę siebie a w ogóle wszystkich!"; "To są pieniądze, które miały mi starczyć do końca życia! Starczyły!"). Chociaż jedynie analiza leksykalna może precyzyjnie określić, jakie dokładnie emocje wprowadza do tekstu wykrzyknik, to jednak wielokrotne jego użycie wyraźnie wskazuje na siłę emocji piszącego. W listach pożegnalnych zauważamy często zestawienia wielu wykrzykników (nawet dziesięć: "Siema Wam!!!!!!!!!!"; "Dziadek!!!!! Błagam!!!!!"), co stanowi wyraźny ślad emfazy w tekście. Funkcję emocjonalną pełni także zestawienie znaku interpunkcyjnego, jakim jest wykrzyknik z rysunkiem serca, które również często pojawia się w listach jako osobny element. Ciekawym sposobem wyrażania emocji w stosunkowo niewielkim odsetku listów pożegnalnych (4,63%) jest używanie emotikonów, które rozszerzają repertuar znaków interpunkcyjnych. Emotikony przeniesione zostały z korespondencji internetowej do listów prywatnych, a w analizowanym materiale korpusowym pojawiają się głównie w tekstach młodszych nadawców (15–35 lat). Emotikony skonstruowane są z symboli interpunkcyjnych, czasem z dodatkową gwiazdką, bądź tworzą pełne rysunki twarzy, uwydatniając tym samym emocje nadawcy, które w bezpośredniej komunikacji wyrażane są za pomocą sygnałów niewerbalnych. Emotikony zazwyczaj umieszczane są w końcowej części listu, uzupełniając formułę końcową lub podpis. Większość z nich wyraża pozytywne emocje, takie jak uśmiech – :), ☺, pocałunek – :**, przy czym tylko nieliczne (około 2%) sygnalizują smutek lub niezadowolenie – :(, lub też inne uczucia, np.: "Nie lubię robali :P:P". Podobnie jak w przypadku znaków interpunkcyjnych, w listach pożegnalnych, emotikony przekazują intensywność emocji poprzez ich zwielokrotnienie, na przykład powtarzanie jednego z elementów znaku: "chce, żebyście się cieszyli a nie smucili :))); lub powtórzenie całego emotikonu: ":** :*" Porównanie interpunkcji: listy prawdziwe, listy symulowane, listy fałszywe Analiza częstości znaków interpunkcyjnych w badanym materiale wyraźnie wskazuje na różnice w interpunkcji między listami prawdziwymi, a listami symulowanymi i fałszywymi. O ile najczęściej używane znaki, takie jak kropka i przecinek, zajmują zawsze najwyższe miejsce w tabeli, to kolejne znaki różnią się już pod względem umiejscowienia i znaczenia. Większa liczba przecinków w listach symulowanych związana jest z większą złożonością struktur składniowych w tym korpusie, gdyż przecinek jest często stosowany jako znak oddzielający. Natomiast obecność myślników, nawiasów i dwukropków w listach prawdziwych wynika z różnych funkcji tych znaków, a emocjonalność listów ujawnia się poprzez częste użycie wykrzyknika (PKLP). Porównanie interpunkcji w trzech korpusach wykazuje także znaczną przewagę zwielokrotnień i zestawień znaków interpunkcyjnych w listach prawdziwych (85) w porównaniu do listów symulowanych (5) czy sfałszowanych (4). Jak możecie zauważyć, wykrzyknik występuje bardzo często w prawdziwych listach samobójczych, tak samo myślnik, czy nawet nawias. Listy pożegnalne, pomimo swej krótkości, stanowią obiekt analizy językowej, która może służyć do potwierdzenia ich autentyczności. Chociaż zdarzają się teksty, dla których językoznawca może stanąć wobec trudności, w wielu przypadkach możliwa jest ocena autentyczności. Pomocne są porównania z materiałem porównawczym, tekstami potencjalnych autorów oraz analizą korpusów prawdziwych i fałszywych listów pożegnalnych. Jednak, ze względu na wiele czynników wpływających na tekst, ocena autentyczności jest zadaniem skomplikowanym. Podpis, będący punktem odniesienia, często budzi wątpliwości i może być bardziej źródłem pytań niż jednoznaczną cechą autentyczności. W analizie językowej istotne jest uwzględnienie świadomości językowej autorów, którzy, jak wykazują badania, fałszują teksty poprzez pewne cechy (np. ortograficzne błędy czy błędy nosowości), jednocześnie pomijając inne (np. korektę błędów). Wnioski na temat analizowanego tekstu nie powinny opierać się wyłącznie na pojedynczych śladach, lecz wymagają weryfikacji w odniesieniu do innych obserwowanych zjawisk w tekście. Przedstawiona tabela ilustruje, że list pożegnalny składa się z wielu czynników, co powoduje, że obecność jedynie niektórych z nich może budzić wątpliwości. Na przykład w listach sfałszowanych obecność skreśleń i korekt autorskich nie musi być jednoznacznym dowodem autentyczności, gdyż może to wynikać z różnych motywacji. Wnioskowanie na podstawie pojedynczego śladu jest często błędne, a językoznawcy muszą ustalić, która motywacja wpłynęła na powstanie analizowanego tekstu. Pokazuje to także, jak skomplikowane może być wnioskowanie na temat przyczyn obserwowanych cech, jak ilustruje część pracy poświęcona poszukiwaniom cech idiolektalnych w materiale korpusowym. To potwierdza, że krótki tekst, jakim jest list pożegnalny, choć poddawany ocenie autentyczności dzięki odniesieniu do źródeł korpusowych, najczęściej nie stanowi wystarczającego materiału do jednoznacznej identyfikacji nadawcy. Na sam koniec zostawiam Wam krótką tabelkę podsumowująca. źródła https://repozytorium.uni.wroc.pl (pdf listy pożegnalne) https://cejsh.icm.edu.pl/cejsh/element/bwmeta1.element.desklight-ee15e77b-a8f7-4d0b-9216-35d20348b2d4 https://suicydologia.org/wp-content/uploads/2016/09/5_Rosa.pdf <333 za grafikę dziękuję @ cutekinia

oprocz tego ze czesc Majow byla "ch00jami", to byli bardzo dobrymi astrologami i potrafili obliczac czas obrotu ksiezyca dokola ziemii, liczonych w dniach, do trzeciego miejsca po przecinku

najmądrzejszy

niezla historia z tym ukrzyżowaniem

Cześć! Na początku chciałabym zaznaczyć, że artykuł zawiera zdjęcia plam i śladów krwi, które mogą być dla niektórych nieprzyjemnych widokiem. Jeśli stanowi to dla Ciebie problem, radzę ominąć artykuł. W tym temacie, jak możecie się domyślić, nie ma wszystkich informacji nt. krwi i jej kluczowego wpływu na informacje dotyczące chociażby przebiegu wydarzeń różnych spraw. Jest to jedynie “wierzchołek góry lodowej” wiadomości dla entuzjastów takich tematów. Miłego czytania! Krew na miejscu zbrodni stanowi często centralny punkt analizy, szczególnie w sprawach przestępstw przeciwko zdrowiu i życiu. Dzięki badaniom genetycznym, powszechnie stosowanym w dziedzinie kryminalistyki, identyfikacja właściciela danej krwi nie stanowi już problemu. Niemniej jednak, samo badanie genetyczne nie zawsze wystarcza do pełnej rekonstrukcji wydarzeń, co sprawia, że analiza mechanizmu powstawania plam krwi staje się niezwykle istotna i kluczowa. Aby zrozumieć, jak analitycy interpretują plamy krwi, należy najpierw zrozumieć podstawowe właściwości krwi. Krew zawiera zarówno ciecz (osocze i surowice), jak i ciała stałe (czerwone krwinki, białe krwinki, płytki krwi i białka). Krew znajduje się w organizmie w stanie ciekłym, a gdy z niego wychodzi, robi to również w postaci cieczy. Chociaż właściwościami przypomina wtedy bardziej emulsję. Jak wie każdy, kto miał skaleczenie lub zadrapanie, krew nie pozostaje płynna przez długi czas. Z biegiem czasu, po różnych zadrapaniach i skaleczeniach, krew zaczyna krzepnąć, tworząc ciemną, błyszczącą, żelową substancję, która po kilku minutach zastyga. Co ważne, samo skapywanie krwi z miejsca skaleczenia jest szczególne i wyjątkowe. Wszystko to za sprawą napięcia powierzchniowego krwi, które wykazuje aż pięciokrotne przewyższenie nad napięciem powierzchniowym wody. W wyniku tego, gdy krew zostaje odseparowana od źródła, na przykład skapuje z rany, przyjmuje ona formę kuli. To właśnie różni krople krwi od kropli wody, która w podobnej sytuacji przybiera kształt łzy. Jeśli chodzi o rozmieszczenie plam względem siebie, analizuje się, czy plamy są rozmieszczone na powierzchniach oddalonych od siebie, czy też układają się liniowo lub tworzą skupiska. Te obserwacje dostarczają istotnych informacji na temat przebiegu zdarzenia. Na przykład, gdy zasięg plam jest obszerny, posiadają one zróżnicowane kształty, układają się w różnych kierunkach, a ich wielkość nie jest duża, może to wskazywać na specyficzną technikę zadawanych ciosów oraz na dynamiczne zmiany pozycji napastnika i ofiary. Zatem analiza śladów krwi może nam oferować szczegółowe informacje, takie jak: - lokalizacja źródła krwi, - jaki rodzaj narzędzia wykorzystano, - liczba zadanych ran, trasa ucieczki, - pozycja lub ruch ofiary (lub napastnika) w trakcie ataku oraz po nim. Plamy krwi przybierają różnorodne kształty, od okrągłych i podłużnych po nieregularne. Ich wygląd zależy między innymi od wysokości i kąta, pod jakim spadły, źródła oraz rodzaju podłoża. W zależności od wysokości spadania, kropla krwi może mieć formę okrągłą o równych brzegach, z licznymi wypustkami lub przybierać “kształt satelitarny”. Kształt plam krwi na papierze, spadających pod kątem 90 stopni z: a) 50cm b) 100cm c) 150cm d) 200cm Wraz ze zmianą kąta uderzenia zmienia się również wygląd powstałej plamy. Kropla krwi uderzająca w gładką powierzchnię pod kątem 90° spowoduje prawie okrągłą plamę; występuje niewielkie wydłużenie, a kolce i wypustki są dość równomiernie rozmieszczone wokół zewnętrznej części kropli. Poniżej 75°, kolce zaczynają stawać się bardziej zauważalne po stronie plamy przeciwnej do kąta uderzenia. Wraz ze zmniejszaniem się kąta uderzenia plama krwi wydłuża się, stając się bardziej eliptyczna, a kolce stają się bardziej dominujące po stronie przeciwnej do kąta uderzenia. Przy bardzo niskich (ostrych) kątach, pojedyncza satelita może oderwać się, tworząc drugą plamę; to charakterystyczna plama w kształcie "wykrzyknika". (obrazek a na dole i u góry obrazek na prawo) (mała mapa legend abyście wiedzieli jak się nazywają plamki i jak wyglądają) Kształt plam krwi spadających z wysokości 20cm, w zależności od kąta padania: a) 10⁰ b) 50⁰ c) 70⁰ d) 90⁰ Jakie informacje daje nam kąt padania krwi? Jeżeli nasze plamy występują w skupiskach to na podstawie ich kształtu możemy dowiedzieć się, gdzie było usytuowane ich źródło na płaszczyźnie i przestrzeni. W praktyce w tym celu stosowane są dwie metody: Analiza obszaru zderzenia - to technika wspomagająca lokalizację źródła krwi na płaszczyźnie. Metoda ta najczęściej znajduje zastosowanie na ścianach lub innych powierzchniach prostopadłych, jak na przykład meble. Przez badania tego rodzaju uzyskujemy informacje dotyczące rozprzestrzeniania się krwi, co pośrednio pozwala z dużym prawdopodobieństwem określić pozycję ofiary – czy była siedząca, stojąca czy leżąca. Tolerowalny zakres błędu przy użyciu tej metody wynosi od kilku do kilkunastu centymetrów, co jest akceptowalne w kontekście rekonstrukcji. W zależności od charakteru podłoża, z którym krew wchodzi w kontakt, przyjmuje ona zróżnicowane kształty, co daje jej znaczną swobodę w prezentacji. Rozważamy kierunek, w którym krople krwi opadają, uwzględniając ich szerokość i długość. Analiza przeprowadzana jest w sposób następujący: wyznaczamy linie pomocnicze wzdłuż co najmniej 5 plam, a punkt, w którym te linie się przecinają, określa obszar zderzenia: Kolejną metodą jest identyfikacja źródła krwi w kontekście przestrzeni. Ta technika pozwala określić miejsce w przestrzeni, z którego krew została „wystrzelona”. Aby to osiągnąć, konieczne jest zlokalizowanie obszaru zderzenia i poprzez analizę długości oraz szerokości plamy, ustalić kąt, pod jakim krew uderzyła. Jak wiadomo, w czasie oględzin ślady krwi mogą mieć postać kałuży, ścieków oraz różnych kropli i wytrysków. Ponadto mogą one występować na różnych powierzchniach, a w zależności od rodzaju podłoża, z którym styka się krew może ona przybierać różne kształty. Wyróżniamy trzy podstawowe typy podłoży: Niechłonne: Krew, stykając się z powierzchnią niechłonną, nie penetruje jej struktury. Przykłady to szkło i metal. Chłonne: W przypadku chłonnej powierzchni, krew ma zdolność wnikania w strukturę, co jest charakterystyczne dla materiałów takich jak papier czy drewno. Mieszane: Powierzchnia mieszana łączy cechy zarówno podłoża chłonnego, jak i niechłonnego, tworząc złożone warunki interakcji z krwią. W podłożach chłonnych, ślady pomimo podobnego naniesienia różnią się wyglądem i dodatkowo ukrywają cechy identyfikacyjne plam krwi, co może uniemożliwić analizę ich powstania. Przeciwieństwem są podłoża niechłonne gdzie ślady krwi zazwyczaj są takie same. Plamy krwi na podłożu chłonnym - dzianina Określenie wyglądu plamy może być szczególnie utrudnione, gdy jest ona na materiale chłonnym i ciemnym. Sprawcy często przy zacieraniu śladów ich nie zauważają z czego doskonale zdają sobie sprawę śledczy. Do ich wykrycia wykorzystuje się podczerwień (IR) – wykonanie zdjęcia przy zastosowaniu odpowiedniego filtra umożliwia wypatrzenie plamy której nie widać gołym okiem. Podział plam krwi i informacje o czym one mogą świadczyć podczas ewentualnej rekonstrukcji zdarzeń. Wytryski krwi Występowanie wytrysków krwi wynika z uszkodzenia naczyń tętniczych, co powoduje wydostanie się krwi pod znacznym ciśnieniem (fot. 6). Zazwyczaj mają one układ promienisty lub liniowy. Wytryski krwi najczęściej obserwuje się na powierzchniach pionowych. Odkrycie wytrysków krwi na miejscu zdarzenia ma szczególne znaczenie, sugerując znaczące uszkodzenie ciała (przerwanie ciągłości tętnicy). Dodatkowo, analiza rozmieszczenia wytrysków pozwala określić kierunek poruszania się rannego, a dynamika ich ruchu, na przykład obniżenie miejsca, gdzie plamy krwi rozmieszczone są na pionowej powierzchni, może wskazywać, że osoba była pochylona. Strumykowate ślady krwi Charakterystyczne ślady strumieniowe krwi powstają na płaskich, nieabsorbujących powierzchniach, nachylonych pod pewnym kątem w stosunku do poziomu, w wyniku swobodnego wycieku krwi z naczyń krwionośnych (fot. 7). W przeciwieństwie do wytrysków krwi, te ślady nie wykazują wyraźnej dynamiki wynikającej z energii nadanej krwi przez ciśnienie tętnicze. Długość śladu strumieniowego zależy od warunków otoczenia, rodzaju podłoża oraz ilości wydobywającej się krwi. W wyższej temperaturze dochodzi do szybszego odparowywania frakcji wodnej osocza, co przyspiesza krzepnięcie krwi i skraca ślad strumieniowy. Również podłoże chłonne (absorbujące) może skrócić ślad poprzez wchłanianie frakcji płynnej. Związek między ilością wyciekającej krwi a długością śladu nie wymaga dodatkowych wyjaśnień. Charakterystyczny ślad strumieniowy zazwyczaj kończy się wyraźnym nawarstwieniem cieknącej krwi. Strugi i kałuże Zbiorniki krwi, czyli kałuże, formują się, gdy na płaską, nieabsorbującą powierzchnię poziomą napłynie większa ilość krwi (fot. 8). Ponadto kilka czy kilkanaście pojedynczych plam okrągłych może łączyć się, tworząc kałużę krwi. Różnice w strukturze podłoża, na którym kałuża się utworzyła, mogą skutkować wyciekiem nadmiaru krwi w formie strug. Kluczowa różnica między strugą a śladem strumieniowym polega na tym, że struga wypływa z kałuży na powierzchni zbliżonej do poziomej, podczas gdy ślad strumieniowy pojawia się na powierzchniach o znacznie większym kącie nachylenia, a cała wyciekająca krew praktycznie przemieszcza się wzdłuż niego, co minimalizuje nawarstwienie krwi na początku śladu (na górze). Zbiorniki krwi, a następnie strugi, kształtują się, gdy ranna osoba krwawi obficie i przez dłuższy czas nie zmienia swojej pozycji względem podłoża, na którym zbiorniki i strugi powstały. Rozpryski krwi W przypadku, gdy narzędzie zabrudzone krwią znajduje się w ruchu, z jego powierzchni mogą oderwać się pojedyncze krople krwi i opadać na otaczające go poziome, pionowe lub skośne płaszczyzny w formie rozprysków (fot. 9 i 10). Ze względu na zazwyczaj niewielką ilość krwi na narzędziu, plamy rozprysków są raczej drobne. Różnią się one od plam okrągłych i wytrysków, gdzie ilość krwi może być znacznie większa, ponieważ pochodzi ona bezpośrednio ze źródła krwawienia. Obecność rozprysków krwi na miejscu zdarzenia jednoznacznie wskazuje, że zadano przynajmniej dwa ciosy: pierwszy spowodował naruszenie ciągłości powłok skórnych, uszkodzenie naczyń krwionośnych i zabrudzenie narzędzia krwią ofiary. W trakcie kolejnych ciosów krople krwi oderwały się od narzędzia. Stykowe (kontaktowe) ślady krwi Stykowe (kontaktowe) ślady krwi powstają wskutek dotyku zakrwawioną powierzchnią innych powierzchni. Powstają wówczas ślady nieregularne, gdy następuje krótkie zetknięcie zakrwawionej powierzchni z podłożem. Sposoby wykorzystania takiego śladu są w kryminalistyce powszechnie znane. Rozpryski postrzałowe Obejmują zarówno rozpryskane cząstki powstałe w wyniku wyjścia pocisku z ciała (forward spatter), jak i te, które powstają w wyniku wejścia pocisku do ciała (back spatter). Rodzaj rozpylonych strzałów będzie zróżnicowany w zależności od kalibru broni, miejsca, w które uderza ofiara, czy pocisk opuszcza ciało, odległości między ofiarą a bronią oraz położenia ofiary względem ścian, podłóg i obiektów. Zazwyczaj rozpylone strzały w kierunku przodu to delikatna mgiełka, a w kierunku tyłu są one większe i stanowią mniej liczne krople. Niewidoczne ślady krwi Niektóre plamy krwi są utajone, co oznacza, że nie można ich zobaczyć gołym okiem. Śledczy mogą używać odczynników chemicznych, takich jak Luminol, do wyszukiwania i fotografowania ukrytych plam krwi. Po spryskaniu krwi Luminol tworzy jasnoniebieską poświatę, reagując z żelazem zawartym w hemoglobinie krwi. źródła: https://ejfs.springeropen.com/articles/10.1186/s41935-021-00224-8 https://www.forensicsciencesimplified.org/blood/principles.html https://en.wikipedia.org/wiki/Bloodstain_pattern_analysis https://en.wikipedia.org/wiki/Bloodstain_pattern_analysis https://steemit.com/polish/@zoltaburza/co-mowi-krew-o-miejscu-zbrodni Slady_biologiczne_-_analiza_mechanizmu_powstawania_plam_krwi__M__Walczuk__M__Bogusz__I__Bogusz__nr_110_!!!! PDF https://kryminalistyka.pl/wp-content/uploads/2019/05/tom17.pdf

Nick podejrzanego: marcin.exe Serwer: dd2 IP podejrzanego (komenda amx_ip / status / /ip): wyszedl wiec nie mam xd jak go spotkam to dopisze Link do demka: http://872014.hltv2.pukawka.pl/hltv-2403031344-de_dust2-1709469840-1709471220.zip Podejrzane momenty: 1:10 3:10 6:10 mysle ze wiecej nie potrzeba xd Opis sytuacji: no gosc chodzi jak bot i takie glowy strzela ze nwm

przez internet

CATAN THE BEST I BIZNES/MONOPOLY

Nick osoby, którą wybierasz?: @ moose` Dlaczego ta osoba/Powód: Wystarczy spojrzeć tylko na kącik redaktorski, w nim widać duże zaangażowanie moose. Szczególnie jestem mega mile zaskoczona lutową gazetką csowiczy oraz podróżami dookoła świata, bo obydwa tematy mi się bardzo dobrze czytało!! Przede wszystkim ze względu na estetykę tekstu oraz piękne grafiki z tytułami na początku artykułów. No, ale poza tym to widzę ją również często na forum, gdzie zamyka jakieś tematy albo pisze z ludźmi na chatboxie Co chciałbyś/chciałabyś przekazać tej osobie?: nie wiem co mogłabym przekazać.. masz bardzo ładne zdjęcie profilowe

to i to kocham

szybki

@ psia dupadxieki naszej klotni jesteśmy sławni

oczywiście że chipsy

dzien

brak empatii, płytkie myślenie, snob

wierny ofc

fb

conversy, martensy i nike