Zablokowane Listy samobójcze a lingwistyka kryminalistyczna

[ilovehotmilfs:3]

Cześć! W artykule są poruszane kwestie, które dla osób ze słabą kondycją psychiczną albo po traumatycznych, podobnych przejściach, mogą być bardzo dołujące i nieprzyjemne. Jeśli więc nie czujesz się na siłach czytać o takich rzeczach, odpuść sobie ten artykuł. Temat nie przedstawia pełnego opisu stosowania lingwistyki kryminalnej a propos listów samobójczych, jest to tylko jedynie muśnięcie tego motywu. Artykuł jest napisany w celach edukacyjnych, nie używajcie informacji stąd do jakiś niecnych czynów. (Nie żebym myślała, że ktoś z was chce kogoś zabić i napisać za niego list pożegnalny).

Miłego czytania!

Moje zdziwienie było naprawdę bardzo wielkie kiedy uświadomiono mi, że główny bohater serialu You, Joe Goldberg, powinien być już dawno w serialowym więzieniu, ponieważ nikt by się nie nabrał na jego upozorowane samobójstwa swoich ofiar.  A tak na serio, szacuje się, że około 5% ludzi, którzy popełniają samobójstwo zostawiają swoje listy samobójcze. Jednak czy jest to na tyle grupa reprezentatywna aby móc wyciągać jakiekolwiek wnioski nt. całej grupy osób, które popełniają samobójstwo? Dodatkowo listy samobójcze nie dają nam realnych informacji oraz przyczyn podjęcia takiego zachowania. To dlatego, ponieważ udowodniono, że osoba, która pisze taki list jest w takim stanie, że nie jest w stanie ocenić realnych czynników, które ją do tego doprowadziły. Problem z badaniem takich listów jest taki, że z oczywistych względów możemy badać tylko listy, które udało nam się ujawnić. Jednak często zdarza się, że rodzina i bliscy osoby, która taki list napisała, ukrywają go lub wręcz usuwają. Powodem takich działań może być ostatnia wola autora listu, który prosił aby nie przekazywać listu w ręce policji albo zatytułował go do jednego, szczególnego adresata, który jako jedyny ma mieć wgląd do treści listu. 

 

Lingwistyka kryminalistyczna zajmuje się badaniem listów prawdziwych, fałszywych (podrobionych) jak i symulowanych. Co najważniejsze, między tymi 3 rodzajami listów samobójczych są wyraźne różnice językowe. 

Listy pożegnalne powstają w specyficznym kontekście, gdzie warunki pisania mają istotny wpływ na jakość tekstu. Sytuacja emocjonalna, czas, miejsce czy nawet wpływ substancji psychoaktywnych są istotnymi czynnikami.

Co potwierdzają zapisy:
 – „Przepraszam za błedy i pismo / lecz nie moge się opanować pisząc ten list. / Ręce mi drżą ze zgryzoty.”; 
–  „Przepraszam za Pismo.”; 
–  „Sorka za ortografię i pismo, ale nieco zdenerwowany jestem, gdy to piszę:”;
 –  „Napewno piszę trochę nieładnie bo to przecież przed wielką tragedią na którą ja chcę się odważyć.”; 
– „PRZEPRASZAM ZA BAZGROŁY ALE / BARDZO TRUDNO JEST PISAĆ NA KOLANIE”; – „zasypiam robi mi się słabo to nie / moje pismo niewiem czy odlatuję.”  

 

Autorzy często wyrażają trudności związane z emocjami, co jest widoczne w błędach i poprawkach w tekście. Często podkreślają, że piszą w trudnych okolicznościach, co wpływa na czytelność. Poprawki w tekście, podobne do autokorekty w mowie, są wprowadzane przez autora w trakcie pisania lub podczas ponownego czytania. Monitorowanie mowy w materiałach korpusowych obejmuje poprawki literowe, skreślenia i dodatki między słowami. Czytelność tekstu jest określana za pomocą znaczników w trakcie transkrypcji, a nieczytelność zazwyczaj wynika z niewyraźnego pisma lub specyficznych okoliczności pisania, takich jak alkohol czy ból. Warto zauważyć, że nieczytelność i błędy graficzne w pisanych listach są często poza kontrolą autora, wynikające z sytuacji życiowych czy emocji. Te elementy wpływają na odbiór dokumentu, a analiza stopnia czytelności pozwala zrozumieć wpływy różnych czynników, takich jak metoda samobójstwa, alkohol czy wybór podłoża.

Na czym więc lingwistycy kryminalistyczni skupiają swoja uwagę intepretując listy pożegnalne?

 

Wyróżnienia graficzne 
Listy pożegnalne często zawierają liczne elementy graficzne, takie jak zwielokrotnione znaki interpunkcyjne oraz stosowanie wytłuszczeń, kapitalików i kursywy. Analiza danych korpusowych ukazuje istotną cechę prawdziwych listów pożegnalnych: obecność wyróżnień graficznych, która stanowi 36,97% ogólnej liczby cech, przy czym w listach symulowanych wynosi to tylko 13,92%, a w sfałszowanych 11,11%. Podobne różnice zachodzą w przypadku wykorzystania rysunków, które pojawiają się jedynie w autentycznych listach. Warto zauważyć, że te cechy graficzne są istotne dla identyfikacji autora, a ich różne formy i kombinacje charakteryzują charakter pisma. Analiza zebranych tekstów pokazuje, że autorzy, wprowadzając określony sposób wyróżniania graficznego, konsekwentnie go używają, trzymając się jednego środka lub łącząc go w powtarzalne grupy, np (wykrzyknik, wytłuszczenie, podkreślenie)

 

Wyróżnienia w części zasadniczej tekstu
List pożegnalny, będący osobistym dokumentem, wykorzystuje środki komunikacji bliskie mowie w celu przekazywania treści. Akcentuje i wyróżnia pewne elementy wypowiedzi, co w mowie osiągane jest poprzez akcent zdaniowy, prozodyczne środki (pauzy, głośność, tempo, modulacja głosu) oraz niewerbalne elementy (gesty, mimika). W tekście pisemnym, takim jak list pożegnalny, środki te zastępowane są wzmocnieniami leksykalnymi, szykiem zdania, środkami graficznymi oraz interpunkcją emocjonalną. Do graficznych sposobów wyróżniania tekstu w listach pożegnalnych należą m.in. użycie drukowanych liter, wytłuszczenia, podkreślenia jednokrotne i wielokrotne, oraz zwiększenie rozmiaru pisma. Często te środki są wzmacniane poprzez ich łączenie oraz zastosowanie interpunkcji, co nadaje wyrazistego charakteru w zapisie, na przykład poprzez kumulację środków, np. ZAWSZE!!!
 

Wyróżnienia w ramie tekstu
List pożegnalny, jako zapisany tekst, wymaga od autorów zaznaczenia początku i końca treści. Dzięki środkom graficznym nadawcy oddzielają ramę tekstu, gdzie z jednej strony umieszczają datę, tytuł czy nagłówek (ryc. 3), a z drugiej formułę kończącą, podpis (ryc. 4) czy postscriptum. Te elementy na początku i na końcu tekstu zawierają kluczowe informacje dla odbiorcy listu. Nawet bez czytania całości można dowiedzieć się, do kogo skierowane jest pismo i kto jest jego autorem. W końcowej części tekstu mogą się również pojawić powtórzenia informacji uznawanych przez nadawcę za kluczowe.

 

Substancja graficzna pisma – porównanie między korpusami
Najwięcej różnic związanych z aspektem graficznym pisma występuje między korpusem listów prawdziwych a korpusem listów sfałszowanych. W przypadku listów prawdziwych w PKLP można zauważyć więcej błędów graficznych, fragmentów nieczytelnych oraz akapitów dodanych poza tekstem głównym i wstawek. Natomiast w SLF przeważają skreślenia oraz korekty autorskie. Większa liczba poprawek w sfałszowanych listach wynika prawdopodobnie z intensywniejszej koncentracji na procesie pisania oraz konieczności konstruowania treści, której celem jest odbicie sytuacji rzeczywistej nadawcy. W listach sfałszowanych zapisy nieczytelne są mniej liczne, co sugeruje, że autorom bardziej zależało na przekazaniu klarownej informacji odbiorcy, niż na indywidualnych cechach pisma. Warto zauważyć, że osoby fałszujące w badaniach ankietowych rzadko starają się naśladować pismo rzeczywistego nadawcy, unikając prób naśladowania jego cech, takich jak wiek czy płeć.

Typy błędów, na które zwracają uwagę lingwistycy kryminalni w interpretacjach listów pożegnalnych

 

Wydzielanie jednostek tekstu
Dzięki zdolności słuchu fonematycznego, mówiący jest w stanie wyróżnić wyrazy z potoku mowy, które następnie zapisuje. Piszący, kierując się zasadą fonetyczną, odzwierciedla sposób mówienia w ortografii. W listach pożegnalnych często zdarza się łączenie zarówno proklityków, jak i enklityków, które zyskują jednolity akcent, oraz proklityków, wskutek zetknięcia się z akcentem.

Przykłady to: zemną, domnie, dlamnie, namnie, nawas, wnas, owas, znim, odemnie, bezemnie, przedemną, aja, apoza, nieda, niema, niedaj, nieznam, niepłać, niemogę, niewiem, niechcę, niewytrzymałem, nieukładało, niemówiłem, nienapisałem, wogóle, napewno.

Stosunkowo rzadkim błędem, ale dzięki temu bardziej charakterystycznym, jest rozdzielanie wyrazów w miejscu złożenia, np. niepełno sprawny, jakiego kol wiek

Wielkie litery
Niestety, niektórzy autorzy listów pożegnalnych nie stosują w ogóle znaków interpunkcyjnych, co może być uwarunkowane kompetencją językową, ale w analizowanych tekstach także stanem emocjonalnym piszącego. Czasami mimo braku kropki na końcu wypowiedzenia kolejne zdanie rozpoczyna się jednak wielką literą, ale bywa i tak, że w tekście nie ma żadnych śladów granic poszczególnych wypowiedzeń. Taki sposób zapisu może być jedynie skomentowany w ogólnej ocenie listu. Nie zawsze nawet możliwe jest bowiem wskazanie wszystkich miejsc rozpoczęcia wypowiedzi, w których powinny pojawić się wielkie litery, czyli nie da się też w prosty sposób ustalić liczby tego typu błędów. W materiale korpusowym można zauważyć kilka stosowanych przez autorów możliwości: 

– piszący w ogóle nie stosuje wielkich liter ze względów uczuciowych i grzecznościowych w wyrazach nazywających odbiorców; 

– wielkie litery pojawiają się tylko na początku niektórych wyrazów, np. Ty, Ciebie, Tobie – ale – was, wami; mama, wnuki, ale Zięciowie, Żona; 

– wielkie litery pojawiają się w wyrazach określających osoby w ramie tekstu, np. w formule powitalnej, formule finalnej, a w tekście te same wyrazy zapisywane są małymi literami; 

– wielkie i małe litery stosowane są sporadycznie na początku zaimków, przymiotników i rzeczowników odnoszących się do odbiorcy i jego bliskich.

Ponadto w listach zwraca się uwagę na:

 

- błędy ortograficzne,

 

- zapis samogłosek ustnych (kochom, mioł),

 

- zapis j, ji (mojim, mojm, niczyjimi),

 

- zapis miękkości (zile, dzieći),

 

- literówki

 

- i wiele, wiele innych błędów, których wam oszczędzę. 

 

 

Podsumowując, o stopniu poprawności pisowni w analizowanych korpusach świadczy ilość koniecznych interwencji edytorskich. Listy symulowane (SLS) wykazują najmniejszą liczbę korekt (43,04%), nieco więcej jest w przypadku list sfałszowanych (50,43%), natomiast najwięcej interwencji edytorskich wymagały listy prawdziwe (79,80%), pisane w trudnych sytuacjach emocjonalnych przez osoby o niższym poziomie wykształcenia. Widoczne są znaczące różnice w poprawności pisowni między korpusem listów prawdziwych a listów symulowanych, co jest wynikiem różnic w poziomie wykształcenia autorów. Pomimo podobnego poziomu wykształcenia autorów listów sfałszowanych i symulowanych, listy sfałszowane wymagają więcej interwencji edytorskich. Może to sugerować, że różnice między subkorpusami wynikają raczej z prób fałszowania w jednym zbiorze tekstów niż z różnic w kompetencjach językowych nadawców.
 

Nie można zapomnieć również o skreśleniach i poprawkach w listach pożegnalnych.

Skreślenia, które wystąpiły w korpusie listów prawdziwych 264 razy (co stanowi 19,55% dokumentów), mimo że są wyraźnym śladem graficznym, to bardziej zbliżają listy pożegnalne do tekstów mówionych niż do pisanych. Ich obecność jest bowiem spowodowana najczęściej zmianą toku myślenia, która przejawia się np. w zmianie decyzji co do użycia kolejnego wyrazu, lub też przypominającym sytuację mówienia falstartem.
 

Korekta autorska oznaczana jest w korpusie nie pod względem sposobu jej wprowadzania, ale liczby poprawek. Odchylenia te wystąpiły w korpusie listów prawdziwych 642 razy w 235 dokumentach u 235 autorów (48,5%). Odzwierciedlają one przede wszystkim proces pisania, ale ich liczba w poszczególnych tekstach może też świadczyć o wysiłku, jaki sprawia nadawcy korzystanie z pisma.

 

 

Niektórym skreśleniom towarzyszą dopiski autora w formie nadpisania, wprowadzające do tekstu nowy element, który zastępuje to, co zostało wykreślone.

 Ważną i kluczową kwestią w analizowaniu listów samobójczych jest również interpunkcja emocjonalna.
Wielokropek, który obejmuje od dwóch do kilkunastu kropek (czasami przechodząc w wykropkowanie), pełni funkcje nie tylko prozodyczne, zaznaczając się szczególnie, gdy umieszczony jest na końcu wypowiedzenia, ale także oddaje nastrój piszącego, choć trudno precyzyjnie przypisać mu konkretne emocje. W związku z tym, wielokropek często kojarzy się z rozczarowaniem, ironią, komizmem, stylistycznym zgrzytem lub ogólnie - ekspresją negatywną, szczególnie wyrażając żal. W kontekście tworzenia listu pożegnalnego, wielokropek wyraźnie kojarzy się ze smutkiem, rozczarowaniem, żalem lub bezradnością, co często podkreśla kontekst leksykalny w tekście. Przykłady takiego użycia wielokropka można znaleźć, gdy powtarza się on wielokrotnie w jednym tekście, stanowi jedyny znak interpunkcyjny lub zajmuje pozycje nie zawsze zależne od struktury zdania.

Spośród innych znaków interpunkcyjnych mających funkcję emocjonalno-stylistyczną, należy wymienić użycie pytajnika. W pytaniach retorycznych pełni on rolę bardziej znaku emocji niż konturu prozodycznego wypowiedzenia, gdyż zakłada się, że pod pozornym pytaniem kryje się stwierdzenie z zaprzeczeniem. Na przykład, pytanie retoryczne "Jedna robota, druga, następna / i co mi los daje w zamian?" można zinterpretować jako 'i nic mi los nie daje w zamian'. W miejscach, gdzie pytajnik nie jest używany jako znak zapytania, sygnalizuje inne aspekty, takie jak oburzenie, absurdalność treści czy niepewność. Przykłady obejmują wyrażenia oburzenia, jak w zdaniu "nie byłem Ci wrogiem, lecz jesteś przemądrzałą GUWNIARĄ, która lubi dobrze się bawić, w dodatku czyimiś uczuciami?" czy też absurdalności treści, jak w zdaniu "wiem, że cierpiałeś, nie wiem dlaczego to robiłem, byłem głupi przez proszom????". Pytajnik może także sygnalizować niepewność, jak w przypadku wyrażenia "podpis – Twój??".

Zwykle wykrzyknik towarzyszy aktom mowy o pozytywnym lub neutralnym wydźwięku emocjonalnym, zdobiąc wyrażenia miłości (np.: "Kocham Cię!"; "Mamo, kocham Cię!"), instrukcje (np.: "Sprzedaj!!! – Zabezpiecz się"; "Na koniec załatw orkiestrę!"), przeprosiny, podziękowania, pożegnania (np.: "Mamo, Tato -----! Przepraszam!"; "Wybacz!"; "Dzięki!"; "Żegnajcie!") oraz wyznania (np.: "Jest mi tak bardzo ciężko!"; "Nie potrafię dalej tak żyć!"). Akty negatywne zakończone wykrzyknikiem są stosunkowo rzadkie (np.: "Nie nawidzę siebie a w ogóle wszystkich!"; "To są pieniądze, które miały mi starczyć do końca życia! Starczyły!"). Chociaż jedynie analiza leksykalna może precyzyjnie określić, jakie dokładnie emocje wprowadza do tekstu wykrzyknik, to jednak wielokrotne jego użycie wyraźnie wskazuje na siłę emocji piszącego. W listach pożegnalnych zauważamy często zestawienia wielu wykrzykników (nawet dziesięć: "Siema Wam!!!!!!!!!!"; "Dziadek!!!!! Błagam!!!!!"), co stanowi wyraźny ślad emfazy w tekście. 
Funkcję emocjonalną pełni także zestawienie znaku interpunkcyjnego, jakim jest wykrzyknik z rysunkiem serca, które również często pojawia się w listach jako osobny element.

 

Ciekawym sposobem wyrażania emocji w stosunkowo niewielkim odsetku listów pożegnalnych (4,63%) jest używanie emotikonów, które rozszerzają repertuar znaków interpunkcyjnych. Emotikony przeniesione zostały z korespondencji internetowej do listów prywatnych, a w analizowanym materiale korpusowym pojawiają się głównie w tekstach młodszych nadawców (15–35 lat). Emotikony skonstruowane są z symboli interpunkcyjnych, czasem z dodatkową gwiazdką, bądź tworzą pełne rysunki twarzy, uwydatniając tym samym emocje nadawcy, które w bezpośredniej komunikacji wyrażane są za pomocą sygnałów niewerbalnych. Emotikony zazwyczaj umieszczane są w końcowej części listu, uzupełniając formułę końcową lub podpis. Większość z nich wyraża pozytywne emocje, takie jak uśmiech – :), ☺, pocałunek – :**, przy czym tylko nieliczne (około 2%) sygnalizują smutek lub niezadowolenie – :(, lub też inne uczucia, np.: "Nie lubię robali :P:P". Podobnie jak w przypadku znaków interpunkcyjnych, w listach pożegnalnych, emotikony przekazują intensywność emocji poprzez ich zwielokrotnienie, na przykład powtarzanie jednego z elementów znaku: "chce, żebyście się cieszyli a nie smucili :))); lub powtórzenie całego emotikonu: ":** :*" 

 

Porównanie interpunkcji: listy prawdziwe, listy symulowane, listy fałszywe
Analiza częstości znaków interpunkcyjnych w badanym materiale wyraźnie wskazuje na różnice w interpunkcji między listami prawdziwymi, a listami symulowanymi i fałszywymi. O ile najczęściej używane znaki, takie jak kropka i przecinek, zajmują zawsze najwyższe miejsce w tabeli, to kolejne znaki różnią się już pod względem umiejscowienia i znaczenia. Większa liczba przecinków w listach symulowanych związana jest z większą złożonością struktur składniowych w tym korpusie, gdyż przecinek jest często stosowany jako znak oddzielający. Natomiast obecność myślników, nawiasów i dwukropków w listach prawdziwych wynika z różnych funkcji tych znaków, a emocjonalność listów ujawnia się poprzez częste użycie wykrzyknika (PKLP). Porównanie interpunkcji w trzech korpusach wykazuje także znaczną przewagę zwielokrotnień i zestawień znaków interpunkcyjnych w listach prawdziwych (85) w porównaniu do listów symulowanych (5) czy sfałszowanych (4).

 

Jak możecie zauważyć, wykrzyknik występuje bardzo często w prawdziwych listach samobójczych, tak samo myślnik, czy nawet nawias.

 

Listy pożegnalne, pomimo swej krótkości, stanowią obiekt analizy językowej, która może służyć do potwierdzenia ich autentyczności. Chociaż zdarzają się teksty, dla których językoznawca może stanąć wobec trudności, w wielu przypadkach możliwa jest ocena autentyczności. Pomocne są porównania z materiałem porównawczym, tekstami potencjalnych autorów oraz analizą korpusów prawdziwych i fałszywych listów pożegnalnych. Jednak, ze względu na wiele czynników wpływających na tekst, ocena autentyczności jest zadaniem skomplikowanym. Podpis, będący punktem odniesienia, często budzi wątpliwości i może być bardziej źródłem pytań niż jednoznaczną cechą autentyczności. W analizie językowej istotne jest uwzględnienie świadomości językowej autorów, którzy, jak wykazują badania, fałszują teksty poprzez pewne cechy (np. ortograficzne błędy czy błędy nosowości), jednocześnie pomijając inne (np. korektę błędów). Wnioski na temat analizowanego tekstu nie powinny opierać się wyłącznie na pojedynczych śladach, lecz wymagają weryfikacji w odniesieniu do innych obserwowanych zjawisk w tekście. Przedstawiona tabela ilustruje, że list pożegnalny składa się z wielu czynników, co powoduje, że obecność jedynie niektórych z nich może budzić wątpliwości. Na przykład w listach sfałszowanych obecność skreśleń i korekt autorskich nie musi być jednoznacznym dowodem autentyczności, gdyż może to wynikać z różnych motywacji. Wnioskowanie na podstawie pojedynczego śladu jest często błędne, a językoznawcy muszą ustalić, która motywacja wpłynęła na powstanie analizowanego tekstu. Pokazuje to także, jak skomplikowane może być wnioskowanie na temat przyczyn obserwowanych cech, jak ilustruje część pracy poświęcona poszukiwaniom cech idiolektalnych w materiale korpusowym. To potwierdza, że krótki tekst, jakim jest list pożegnalny, choć poddawany ocenie autentyczności dzięki odniesieniu do źródeł korpusowych, najczęściej nie stanowi wystarczającego materiału do jednoznacznej identyfikacji nadawcy.

Na sam koniec zostawiam Wam krótką tabelkę podsumowująca.

 

 

 

 

 

źródła

https://repozytorium.uni.wroc.pl (pdf listy pożegnalne)
https://cejsh.icm.edu.pl/cejsh/element/bwmeta1.element.desklight-ee15e77b-a8f7-4d0b-9216-35d20348b2d4

https://suicydologia.org/wp-content/uploads/2016/09/5_Rosa.pdf

 <333 za grafikę dziękuję @ cutekinia

[biedny homiczek]

ooo a co to za bardzo interesujący artykul!!!!  nie spodziewalam sie takiego szybkiego rozwoju jest ekstra super uwusnie  jestem pod wrazeniem po raz drugi uwu pozdrawiam!!! 

 

ps rosniesz nam na oczach dumna 

Edytowane 4 Marca 2024 przez cutekinia

[muskk.]

chyba pierwszy artykuł na tym forum który przeczytałem od początku do końca XD 

chętnie przeczytam kolejny w podobnej tematyce 

[wontroba]

gupie

[serrrnik]

sory jak zle napisze ale ide spac zaraz. Mega artykul, ciezki temat! Widac ambicje! Dodałabym duzo do tego ale moze kiedys wejdziesz na muj poziom nie przjmuj sie  wazne sa checi 

Kocham pa pa! Trzymam kciuki za dalsze sukcesy! 

[6Rufi0]

Kolejny artykul na bardzo wysokim poziomie. Czekam na artykuły od Ciebie w innej tematyce, choć następne w takiej samej również przeczytam ?